Κοτίδης Θόδωρος
Η ποντιακή νεολαία έχει αποδείξει ότι διαθέτει ικανά και δραστήρια μέλη , τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά από που προέρχονται και τι δυνατότητες έχουν. Η μικρή τους παρουσία στα ποντιακά δρώμενα έχει δείξει ό,τι στο μέλλον μπορούμε να περιμένουμε πάρα πολλά από αυτούς. Ενας ανήσυχος νέος που ζυμώθηκε μέσα στους ποντιακούς συλλόγους είναι και ο Θόδωρος Κοτίδης. Είναι γιος του Λεωνίδα και της Ανθούλας Κοτίδη και έχει μία αδελφή της Θεοπίστη Κοτίδου. Γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1969 στο Λεβεντοχώρι του Κιλκίς όπου και έζησε τα είκοσι πρώτα χρόνια της ζωής του. Η καταγωγή των παππούδων του είναι από την Τσάλκα και τη Χαραπά. Οι παππούδες του πριν πάνε στην Τσάλκα κατοικούσαν στην περιοχή του Καρς και πιο παλιά στην περιοχή της Αργυρούπολης. Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη και είναι παντρεμένος με την Αγγελική Παμπουκίδου.
Σε ηλικία 8 ετών, ενώ ζει στο Λεβεντοχώρι, εντάσσεται στο χορευτικό τμήμα του συλλόγου "Αργοναύτες" στο Κιλκίς. Οταν είναι 10 χρονών ο πατέρας του, του αγοράζει την πρώτη του λύρα. Ξεκινάει μόνος του να παίζει λύρα και σιγά-σιγά γνωρίζει τα μυστικά της.
Ο αείμνηστος Ανέστης Αθανασιάδης είναι αυτός που τον βάζει για τα καλά μέσα στην ποντιακή μουσική. Η βοήθειά του ήταν καταλυτική και μετά από λίγα χρόνια , σε ηλικία 16 ετών, αρχίζει να παίζει σε διάφορους γάμους, βαφτίσεις, και κάθε είδους κοινωνική εκδήλωση.
Μετά από ένα χρόνο παίζει λύρα στο κοσμικό κέντρο "Δειλινά" του Κιλκίς και αργότερα εμφανίζεται στο κέντρο "Πανόραμα" του Κιλκίς.
Στη στρατιωτική του θητεία, μετά από μία δωδεκάμηνη παραμονή στην Εβρο, υπηρετεί στην προεδρική φρουρά, όπου είναι λυράρης και χορευτής στο ποντιακό τμήμα. Με το ποντιακό χορευτικό τμήμα της προεδρικής φρουράς πηγαίνει δύο φορές στην Αμερική σε φεστιβάλ χορών.
Αφού τελειώνει τη στρατιωτική του θητεία μένει στην Αθήνα. Μπαίνει στο χορευτικό τμήμα του συλλόγου "Αργοναύτες-Κομνηνοί" της Καλλιθέας και με τη βοήθεια του Χρήστου Θεοδωρίδη δίνει πολλές απαντήσεις στα ερωτηματικά που τον βασανίζουν σχετικά με το θέμα της ποντιακής ιδέας.
Στα δέκα χρόνια της παραμονής του στην Αθήνα συνεργάστηκε με το σύλλογο του Χαϊδαρίου και με διάφορους άλλους συλλόγους για μικρά χρονικά διαστήματα, αλλά πάντα βρίσκεται μέσα στα ποντιακά στέκια της Αθήνας. Επίσης παρακολουθεί μαθήματα λύρας στη σχολή εκμάθησης του Μιχάλη Καλιοντζίδη και αργότερα πηγαίνει κοντά στο Γιώργο Αμαραντίδη για να κατανοήσει καλύτερα τους σκοπούς της Ματσούκας.
Το 1998 έρχεται στη Θεσααλονίκη, όπου γνωρίζεται με τη Αγγελική Παμπουκίδου και τον Σεπτέμβριο του 2000 την νυμφεύεται κάνοντας έναν ανεπανάληπτο ποντιακό παραδοσιακό γάμο, τον οποίο ο "Εύξεινος Πόντος" παρουσίασε.
Με τον ερχομό του στη Θεσσαλονίκη εντάσσεται στην Ενωση Ποντίων Πολίχνης ως λυράρης και λιγότερο ως νταουλτζής.
Μεγάλος σταθμός στην επαγγελματική του καρριέρα ως λυράρης στάθηκε η εμφάνισή του στην σαιζόν 2000-2001 στον "ΜΙΘΡΙΟ", όπου μαζί με τον Γιώργο Σιαμλίδη στο τραγούδι καταφέρνουν να καταξιωθούν στη συνείδηση των Ποντίων ως ένα νέο δίδυμο που υπόσχεται πολλά.
Αυτό είχε ως συνέπεια όλο το καλοκαίρι που μας πέρασε να δεχθούν πάρα πολλές προσκλήσεις από διάφορους συλλόγους και να εμφανιστούν σε διάφορα μέρη της Βόρειας Ελλάδας.
Ο Θόδωρος Κοτίδης επισκέφθηκε τα γραφεία του "Ευξείνου Πόντου" και μας μίλησε για τις εμπειρίες του και για τα σχέδια του για το μέλλον.
-Θόδωρε, μετά από μια πετυχημένη σαιζόν στο "ΜΙΘΡΙΟ", πάλι ο κόσμος θα σε απολαύσει στο "ΜΙΘΡΙΟ".
-Μαζί με το Γιώργο Σιαμλίδη θα είμαστε πάλι στο "ΜΙΘΡΙΟ". Κοντά στο Στάθη Νικολαϊδη και Γιώργο Ατματζίδη και φέτος θα έχουμε τον Γιώργο Δημητριάδη στο τραγούδι με το Φίλιππο Κεσαπίδη στη λύρα.
-Πόσο σημαντικό ήταν για σένα που τα πρώτα ουσιαστικά επαγγελματικά σου βήματα τα έκανε στο "ΜΙΘΡΙΟ";
-Σίγουρα το "ΜΙΘΡΙΟ" είναι ένας χώρος που σου δημιουργεί μεγάλες ευθύνες. Ο κόσμος είναι απαιτητικός αλλά σου δίνεται η ευκαιρία να δείξεις αυτό που μπορείς να δώσεις. Πιστεύω ήταν μια καλή ευκαιρία να δείξω τις δυνατότητες μου και νομίζω ότι μέχρι στιγμής κάτι κατάφερα να πετύχω.
-Στην αρχή της καριέρας σου εσύ και πάρα πολλοί λυράρηδες δεν είχατε την βοήθεια δασκάλου για να μάθετε καλύτερα και σίγουρα γρηγορότερα τα μυστικά της λύρας. Πόσο βοηθάνε τα σημερινά παιδιά οι σχολές λύρας που έχουν δημιουργηθεί;
-Είναι πολύ καλό να βγαίνουνε νέοι λυράρηδες από τις σχολές λύρας, αλλά να μην σταματούν εκεί. Δηλαδή να μη σταματούνε σ' αυτό που θα τους δείξει ο δάσκαλος, το οποίο είναι σωστό και αξιόλογο, δεν το συζητάμε, αλλά ας ψαχτούν και από μόνοι τουε.
Ας ψαχτούν προς τα "πίσω" όσο μπορούν, δηλαδή βρίσκοντας παλιές μελωδίες μελετώντας παλιούς λυράρηδες, αποκτώντας το δικό τους προσωπικό ύφος. Είναι δύσκολα γιατί δεν έχουν βιώματα από τους παλιούς, αλλά νομίζω ότι βρισκόμαστε σε μια καλή φάση και πιστεύω ότι μπορούν να αρχίσουν να ψάχνουν όσο γίνεται και οι καινούργιοι λυράρηδες.
-Πόσο οφελεί κάποιον καλλιτέχνη και ειδικά νέο καλλιτέχνη να περάσει από τα μεγάλα ποντιακά μαγαζιά;
-Αναμφισβήτητα τα μεγάλα μαγάζια είναι μια καλή διαφήμιση κατά κάποιον τρόπο και κατά δεύτερο λόγο σου δίνονται ευκαιρίες και ανοίγουν πόρτες τις οποίες μπορείς να τις διαβείς ή και μπορείς να μην τις διαβείς.
Από εκεί και πέρα η ανησυχία η δικιά μου και του Γιώργου Σιαμλίδη μας βοήθησε αρκετά να προχωρήσουμε καθώς επίσης και η ανταπόκριση του κόσμου. Βλέπουμε σήμερα ότι μεγάλη μάζα της νεολαίας ασχολείται με την ποντιακή παράδοση και είναι ευκολότερο ο νεολαίος να πλησιάσει τον νεολαίο. Και μάλιστα όταν ένας νεολαίος βλέπει κάποιον νέο να βρίσκεται στο πατάρι μέσα από τον πλησίασμα του νέου καλλιτέχνη μπαίνει μέσα στην παράδοση. Ισως και αυτός ήταν ένας ακόμη σημαντικός λόγος να γίνουμε πιο αγαπητοί στον κόσμο.
-Σύμφωνα με τα λεγόμενά σου οι νέοι καλλιτέχνες έχουν ευκολότερο δρόμο για να πετύχουν;
Σαφώς. Η νεολαία είναι αυτή που θα καθιερώσει κάποιες καταστάσεις. Σιγά-σιγά βλέπουμε ότι πολλοί νέοι βρίσκονται στα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων. Αυτό είναι καλό για τους νέους καλλιτέχνες γιατί οι νέοι πιο εύκολα μπορούν να τους προσεγγίσουν.
-Φέτος το καλοκαίρι θα παρατήρησες ότι στους πάρα πολλούς χορούς που έγιναν η συμμετοχή της νεολαίας ήταν κάτι παραπάνω απο εντυπωσιακή. Που οφείλεται κατά τη γνώμη σου;
Αυτό ξέρεις ότι θα μπορούσαμε να το συζητάμε πάρα πολλές ώρες. Απλά θα ήθελα να πω αυτό που ξέρει όλος ο κόσμος ότι ο παραδοσιακός τρόπος διασκέδασης είναι και ο πιο υγειής. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι διασκέδαση, αλλά κακά τα ψέματα όταν έχεις έστω και λίγο το γονίδιο της παράδοσης μέσα σου αμέσως γίνεσαι και εσύ ένα με αυτό. Επίσης θα ήθελα να πω ότι σ' αυτό έπαιξαν ρόλο και οι νέοι καλλιτέχνες που βρέθηκαν στο πατάρι αλλά και το ότι έχει αναβιώσει το παλιό καλό πανηγύρι.
-εχεις περάσει μέσα από πολλούς συλλόγους. Πόσο βοηθάνε οι σύλλογοι στην διατήρηση της ποντιακής παράδοσης;
-Γενικά στις μεγαλουπόλεις οι συλλόγοι είναι αυτολι που κρατάνε όλο αυτό το πράγμα που λέμε παράδοση. Είτε με τους χορούς, είτε με τα τμήματα λύρας, είτε με τις θεατρικές ομάδες που διατηρούν. Αυτά στις μεγαλουπόλεις και αυτό το έζησα όσο χρονικό διάστημα έμεινα στην Αθήνα. Στην επαρχία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχει το βίωμα, θα ακούσεις τη λύρα, το κλαρίνο, θα δεις τους παππούδες να χορεύουν.
Και θα ήθελα να πω και κάτι στους νέους. Οταν εντάσσονται μέσα σε έναν σύλλογο μπορούν πολύ εύκολα να ταξιδέψουν και να γνωρίσουν περισσότερους πολιτισμούς και να έρθουν σε επαφή με διαφορετικές κοινωνίες.
Μέσα από τα ταξίδια αυτά κατορθώνουν οι σύλλογοι και δείχνουν την ποντιακή πολιτιστική μας παράδοση και στους υπόλοιπους λαούς.
-Εκανες έναν παραδοσιακό ποντιακό γάμο και στην εκκλησία πήγες εσύ, η νύφη αλλά και πολλοί φίλοι σας ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές. Πες μας δύο λόγια.
-Καταρχάς θέλω να πω ότι ήταν ένα όνειρο παιδικών χρόνων. Οφείλω να ευχαριστήσω θερμά τη σύζηγό μου Αγγελική Παμπουκίδου, γιατί όπως γνωρίζουμε η γυναίκα φοράει μια φορά νυφικό στη ζωή της, αυτή αποφάσισε να φορέσει ζουπούνα, ήταν συγκινητικό. Θέλαμε να δείξουμε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διατηρήσουμε την παράδοση.
Σε αυτή μας την απόφαση βρέθηκαν κοντά μας και πάνω από 100 φίλοι που ήταν και αυτοί ντυμένοι με παραδοσιακές ποντιακές στολές. Το δίδαγμα ήταν ότι και άλλα παιδιά θέλουν να παντρευτούν με τον ίδιο τρόπο.
-Πέρασες μια σαιζόν στο "ΜΙΘΡΙΟ" συνεργαζόμενος με μια μεγάλη ορχήστρα. Πόσο σημαντικό είναι ο λυράρης να συνοδεύεται από άλλα μουσικά όργανα;
-Πρώτα απ' όλα να πω ότι όταν ο λυράρης φεύγει από το φυσικό της περιβάλλον που είναι το τραπέζι και μπαίνει σε μηχανήματα για να ακουστεί, από εκεί και πέρα έχουμε χάσει αυτήν την ιδιομορφία και χροιά της λύρας.
Είναι επιλογή μας να βάλουμε τη λύρα μόνο με ένα νταούλι ή με μια ολόκληρη ορχήστρα. Εγώ πιστεύω ότι όλα χρειάζονται. Είναι καλή αυτή η ποικιλία. Είναι θέμα του καθενός να επιλέξει τι θέλει να ακούσει.
-Πέρυσι είδαμε στο "ΜΙΘΡΙΟ" να βρίσκονται τρεις λυράρηδες και να συνεργάζονται μεταξύ τους. Καταρχήν είναι δύσκολο αυτό και δεύτερον άρεσε στον κόσμο;\
-Οχι δεν είναι δύσκολο. Απλά ήθελε κάποια συννενόηση μεταξύ μας και από εκεί και πέρα υπήρχε και αυτοσχεδιασμός που πολλές φορές το κάναμε.
Μπορεί μερικές φορές να μη μας βγαίναν κάποια πράγματα αλλά ήταν πιο αποδεκτό στον κόσμο. Αυτό φάνηκε το καλοκαίρι που βρεθήκαμε σε διάφορους χορούς όπου ο κόσμος ζητούσε να παρουσιάσουμε αυτό που κάναμε στο "ΜΙΘΡΙΟ", δηλαδή να βγαίνουμε όλοι μαζί στο πατάρι.
-Πόσο σε βοήθησε η το αντίθετο σε επηρρέασε αρνητικά, που στο ξεκίνημα της ουσιαστικής σου επαγγελματικής καριέρας βρέθηκες δίπλα σε έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη και εννοώ το Στάθη το Νικολαϊδη;
-Η παρουσία του Στάθη ήταν καταλυτική σε μένα. Σίγουρα ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος γιατί ένοιωθα δέος. Ενοιωθα αμήχανα. Στη συνέχεια εμένα και τους υπόλοιπους νέους καλλιτέχνες μας συμπαραστάθηκε και μας βοήθησε σε ότι χρειαστήκαμε.
Μπορώ να πω ότι φέτος το καλοκαίρι αρκετές φορές με δική του πρόταση εμφανιστήκαμε σε αρκετούς χορούς, δίπλα του, συμπληρώνοντας το καλλιτεχνικό πρόγραμμα.
Με αυτόν το τρόπο ήμασταν ένα πιο οργανωμένο γκρουπ, όπως γίνεται και στις συναυλίες, με σωστά ηχητικά μηχανήματα και βγάζαμε ένα πιο ολοκληρωμένο πρόγραμμα που έγινε τρομερά αποδεκτό από τον κόσμο.
Είναι αυτό που λέγαμε μεγάλη ορχήστρα, οργανωμένη, με εναλλαγή προγραμμάτων αλλά πάντα σε ποντιακή βάση.
-Τι περιμένει ο κόσμος από εσένα και τους υπόλοιπους που και φέτος θα βρίσκεστε στο "ΜΙΘΡΙΟ";
-Και φέτος στο "ΜΙΘΡΙΟ" εκτός από το Στάθη το Νικολαϊδη και το Γιώργο το Δημητριάδη οι υπόλοιποι είμαστε νεαροί καλλιτέχνες. Αυτό οφείλεται στον ιδιοκτήτη του "ΜΙΘΡΙΟ" τον Παύλο τον Μανουσαρίδη.
Πρώτα απ' όλα ο Παύλος ο Μανουσαρίδης έχει τρομερή αδυναμία στο να βλέπει καινούρια παιδιά να βγαίνουν και να καταξιώνονται μέσα από το "ΜΙΘΡΙΟ". Νομίζω ότι όλες του οι επιλογές μέχρι τώρα ήταν αξιόπιστες και πιστεύω ότι θα είναι και στο μέλλον.
Εμείς οι καλλιτέχνες που θα είμαστε στο "ΜΙΘΡΙΟ" θα δώσουμε ότι καλύτερο μπορούμε αφενός για να διατηρήσουμε τη φήμη του μαγαζιού και αφετέρου να καταξιωθούμε περισσότερο στη συνείδηση του κόσμου.
Σε ηλικία 8 ετών, ενώ ζει στο Λεβεντοχώρι, εντάσσεται στο χορευτικό τμήμα του συλλόγου "Αργοναύτες" στο Κιλκίς. Οταν είναι 10 χρονών ο πατέρας του, του αγοράζει την πρώτη του λύρα. Ξεκινάει μόνος του να παίζει λύρα και σιγά-σιγά γνωρίζει τα μυστικά της.
Ο αείμνηστος Ανέστης Αθανασιάδης είναι αυτός που τον βάζει για τα καλά μέσα στην ποντιακή μουσική. Η βοήθειά του ήταν καταλυτική και μετά από λίγα χρόνια , σε ηλικία 16 ετών, αρχίζει να παίζει σε διάφορους γάμους, βαφτίσεις, και κάθε είδους κοινωνική εκδήλωση.
Μετά από ένα χρόνο παίζει λύρα στο κοσμικό κέντρο "Δειλινά" του Κιλκίς και αργότερα εμφανίζεται στο κέντρο "Πανόραμα" του Κιλκίς.
Στη στρατιωτική του θητεία, μετά από μία δωδεκάμηνη παραμονή στην Εβρο, υπηρετεί στην προεδρική φρουρά, όπου είναι λυράρης και χορευτής στο ποντιακό τμήμα. Με το ποντιακό χορευτικό τμήμα της προεδρικής φρουράς πηγαίνει δύο φορές στην Αμερική σε φεστιβάλ χορών.
Αφού τελειώνει τη στρατιωτική του θητεία μένει στην Αθήνα. Μπαίνει στο χορευτικό τμήμα του συλλόγου "Αργοναύτες-Κομνηνοί" της Καλλιθέας και με τη βοήθεια του Χρήστου Θεοδωρίδη δίνει πολλές απαντήσεις στα ερωτηματικά που τον βασανίζουν σχετικά με το θέμα της ποντιακής ιδέας.
Στα δέκα χρόνια της παραμονής του στην Αθήνα συνεργάστηκε με το σύλλογο του Χαϊδαρίου και με διάφορους άλλους συλλόγους για μικρά χρονικά διαστήματα, αλλά πάντα βρίσκεται μέσα στα ποντιακά στέκια της Αθήνας. Επίσης παρακολουθεί μαθήματα λύρας στη σχολή εκμάθησης του Μιχάλη Καλιοντζίδη και αργότερα πηγαίνει κοντά στο Γιώργο Αμαραντίδη για να κατανοήσει καλύτερα τους σκοπούς της Ματσούκας.
Το 1998 έρχεται στη Θεσααλονίκη, όπου γνωρίζεται με τη Αγγελική Παμπουκίδου και τον Σεπτέμβριο του 2000 την νυμφεύεται κάνοντας έναν ανεπανάληπτο ποντιακό παραδοσιακό γάμο, τον οποίο ο "Εύξεινος Πόντος" παρουσίασε.
Με τον ερχομό του στη Θεσσαλονίκη εντάσσεται στην Ενωση Ποντίων Πολίχνης ως λυράρης και λιγότερο ως νταουλτζής.
Μεγάλος σταθμός στην επαγγελματική του καρριέρα ως λυράρης στάθηκε η εμφάνισή του στην σαιζόν 2000-2001 στον "ΜΙΘΡΙΟ", όπου μαζί με τον Γιώργο Σιαμλίδη στο τραγούδι καταφέρνουν να καταξιωθούν στη συνείδηση των Ποντίων ως ένα νέο δίδυμο που υπόσχεται πολλά.
Αυτό είχε ως συνέπεια όλο το καλοκαίρι που μας πέρασε να δεχθούν πάρα πολλές προσκλήσεις από διάφορους συλλόγους και να εμφανιστούν σε διάφορα μέρη της Βόρειας Ελλάδας.
Ο Θόδωρος Κοτίδης επισκέφθηκε τα γραφεία του "Ευξείνου Πόντου" και μας μίλησε για τις εμπειρίες του και για τα σχέδια του για το μέλλον.
-Θόδωρε, μετά από μια πετυχημένη σαιζόν στο "ΜΙΘΡΙΟ", πάλι ο κόσμος θα σε απολαύσει στο "ΜΙΘΡΙΟ".
-Μαζί με το Γιώργο Σιαμλίδη θα είμαστε πάλι στο "ΜΙΘΡΙΟ". Κοντά στο Στάθη Νικολαϊδη και Γιώργο Ατματζίδη και φέτος θα έχουμε τον Γιώργο Δημητριάδη στο τραγούδι με το Φίλιππο Κεσαπίδη στη λύρα.
-Πόσο σημαντικό ήταν για σένα που τα πρώτα ουσιαστικά επαγγελματικά σου βήματα τα έκανε στο "ΜΙΘΡΙΟ";
-Σίγουρα το "ΜΙΘΡΙΟ" είναι ένας χώρος που σου δημιουργεί μεγάλες ευθύνες. Ο κόσμος είναι απαιτητικός αλλά σου δίνεται η ευκαιρία να δείξεις αυτό που μπορείς να δώσεις. Πιστεύω ήταν μια καλή ευκαιρία να δείξω τις δυνατότητες μου και νομίζω ότι μέχρι στιγμής κάτι κατάφερα να πετύχω.
-Στην αρχή της καριέρας σου εσύ και πάρα πολλοί λυράρηδες δεν είχατε την βοήθεια δασκάλου για να μάθετε καλύτερα και σίγουρα γρηγορότερα τα μυστικά της λύρας. Πόσο βοηθάνε τα σημερινά παιδιά οι σχολές λύρας που έχουν δημιουργηθεί;
-Είναι πολύ καλό να βγαίνουνε νέοι λυράρηδες από τις σχολές λύρας, αλλά να μην σταματούν εκεί. Δηλαδή να μη σταματούνε σ' αυτό που θα τους δείξει ο δάσκαλος, το οποίο είναι σωστό και αξιόλογο, δεν το συζητάμε, αλλά ας ψαχτούν και από μόνοι τουε.
Ας ψαχτούν προς τα "πίσω" όσο μπορούν, δηλαδή βρίσκοντας παλιές μελωδίες μελετώντας παλιούς λυράρηδες, αποκτώντας το δικό τους προσωπικό ύφος. Είναι δύσκολα γιατί δεν έχουν βιώματα από τους παλιούς, αλλά νομίζω ότι βρισκόμαστε σε μια καλή φάση και πιστεύω ότι μπορούν να αρχίσουν να ψάχνουν όσο γίνεται και οι καινούργιοι λυράρηδες.
-Πόσο οφελεί κάποιον καλλιτέχνη και ειδικά νέο καλλιτέχνη να περάσει από τα μεγάλα ποντιακά μαγαζιά;
-Αναμφισβήτητα τα μεγάλα μαγάζια είναι μια καλή διαφήμιση κατά κάποιον τρόπο και κατά δεύτερο λόγο σου δίνονται ευκαιρίες και ανοίγουν πόρτες τις οποίες μπορείς να τις διαβείς ή και μπορείς να μην τις διαβείς.
Από εκεί και πέρα η ανησυχία η δικιά μου και του Γιώργου Σιαμλίδη μας βοήθησε αρκετά να προχωρήσουμε καθώς επίσης και η ανταπόκριση του κόσμου. Βλέπουμε σήμερα ότι μεγάλη μάζα της νεολαίας ασχολείται με την ποντιακή παράδοση και είναι ευκολότερο ο νεολαίος να πλησιάσει τον νεολαίο. Και μάλιστα όταν ένας νεολαίος βλέπει κάποιον νέο να βρίσκεται στο πατάρι μέσα από τον πλησίασμα του νέου καλλιτέχνη μπαίνει μέσα στην παράδοση. Ισως και αυτός ήταν ένας ακόμη σημαντικός λόγος να γίνουμε πιο αγαπητοί στον κόσμο.
-Σύμφωνα με τα λεγόμενά σου οι νέοι καλλιτέχνες έχουν ευκολότερο δρόμο για να πετύχουν;
Σαφώς. Η νεολαία είναι αυτή που θα καθιερώσει κάποιες καταστάσεις. Σιγά-σιγά βλέπουμε ότι πολλοί νέοι βρίσκονται στα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων. Αυτό είναι καλό για τους νέους καλλιτέχνες γιατί οι νέοι πιο εύκολα μπορούν να τους προσεγγίσουν.
-Φέτος το καλοκαίρι θα παρατήρησες ότι στους πάρα πολλούς χορούς που έγιναν η συμμετοχή της νεολαίας ήταν κάτι παραπάνω απο εντυπωσιακή. Που οφείλεται κατά τη γνώμη σου;
Αυτό ξέρεις ότι θα μπορούσαμε να το συζητάμε πάρα πολλές ώρες. Απλά θα ήθελα να πω αυτό που ξέρει όλος ο κόσμος ότι ο παραδοσιακός τρόπος διασκέδασης είναι και ο πιο υγειής. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι διασκέδαση, αλλά κακά τα ψέματα όταν έχεις έστω και λίγο το γονίδιο της παράδοσης μέσα σου αμέσως γίνεσαι και εσύ ένα με αυτό. Επίσης θα ήθελα να πω ότι σ' αυτό έπαιξαν ρόλο και οι νέοι καλλιτέχνες που βρέθηκαν στο πατάρι αλλά και το ότι έχει αναβιώσει το παλιό καλό πανηγύρι.
-εχεις περάσει μέσα από πολλούς συλλόγους. Πόσο βοηθάνε οι σύλλογοι στην διατήρηση της ποντιακής παράδοσης;
-Γενικά στις μεγαλουπόλεις οι συλλόγοι είναι αυτολι που κρατάνε όλο αυτό το πράγμα που λέμε παράδοση. Είτε με τους χορούς, είτε με τα τμήματα λύρας, είτε με τις θεατρικές ομάδες που διατηρούν. Αυτά στις μεγαλουπόλεις και αυτό το έζησα όσο χρονικό διάστημα έμεινα στην Αθήνα. Στην επαρχία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχει το βίωμα, θα ακούσεις τη λύρα, το κλαρίνο, θα δεις τους παππούδες να χορεύουν.
Και θα ήθελα να πω και κάτι στους νέους. Οταν εντάσσονται μέσα σε έναν σύλλογο μπορούν πολύ εύκολα να ταξιδέψουν και να γνωρίσουν περισσότερους πολιτισμούς και να έρθουν σε επαφή με διαφορετικές κοινωνίες.
Μέσα από τα ταξίδια αυτά κατορθώνουν οι σύλλογοι και δείχνουν την ποντιακή πολιτιστική μας παράδοση και στους υπόλοιπους λαούς.
-Εκανες έναν παραδοσιακό ποντιακό γάμο και στην εκκλησία πήγες εσύ, η νύφη αλλά και πολλοί φίλοι σας ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές. Πες μας δύο λόγια.
-Καταρχάς θέλω να πω ότι ήταν ένα όνειρο παιδικών χρόνων. Οφείλω να ευχαριστήσω θερμά τη σύζηγό μου Αγγελική Παμπουκίδου, γιατί όπως γνωρίζουμε η γυναίκα φοράει μια φορά νυφικό στη ζωή της, αυτή αποφάσισε να φορέσει ζουπούνα, ήταν συγκινητικό. Θέλαμε να δείξουμε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διατηρήσουμε την παράδοση.
Σε αυτή μας την απόφαση βρέθηκαν κοντά μας και πάνω από 100 φίλοι που ήταν και αυτοί ντυμένοι με παραδοσιακές ποντιακές στολές. Το δίδαγμα ήταν ότι και άλλα παιδιά θέλουν να παντρευτούν με τον ίδιο τρόπο.
-Πέρασες μια σαιζόν στο "ΜΙΘΡΙΟ" συνεργαζόμενος με μια μεγάλη ορχήστρα. Πόσο σημαντικό είναι ο λυράρης να συνοδεύεται από άλλα μουσικά όργανα;
-Πρώτα απ' όλα να πω ότι όταν ο λυράρης φεύγει από το φυσικό της περιβάλλον που είναι το τραπέζι και μπαίνει σε μηχανήματα για να ακουστεί, από εκεί και πέρα έχουμε χάσει αυτήν την ιδιομορφία και χροιά της λύρας.
Είναι επιλογή μας να βάλουμε τη λύρα μόνο με ένα νταούλι ή με μια ολόκληρη ορχήστρα. Εγώ πιστεύω ότι όλα χρειάζονται. Είναι καλή αυτή η ποικιλία. Είναι θέμα του καθενός να επιλέξει τι θέλει να ακούσει.
-Πέρυσι είδαμε στο "ΜΙΘΡΙΟ" να βρίσκονται τρεις λυράρηδες και να συνεργάζονται μεταξύ τους. Καταρχήν είναι δύσκολο αυτό και δεύτερον άρεσε στον κόσμο;\
-Οχι δεν είναι δύσκολο. Απλά ήθελε κάποια συννενόηση μεταξύ μας και από εκεί και πέρα υπήρχε και αυτοσχεδιασμός που πολλές φορές το κάναμε.
Μπορεί μερικές φορές να μη μας βγαίναν κάποια πράγματα αλλά ήταν πιο αποδεκτό στον κόσμο. Αυτό φάνηκε το καλοκαίρι που βρεθήκαμε σε διάφορους χορούς όπου ο κόσμος ζητούσε να παρουσιάσουμε αυτό που κάναμε στο "ΜΙΘΡΙΟ", δηλαδή να βγαίνουμε όλοι μαζί στο πατάρι.
-Πόσο σε βοήθησε η το αντίθετο σε επηρρέασε αρνητικά, που στο ξεκίνημα της ουσιαστικής σου επαγγελματικής καριέρας βρέθηκες δίπλα σε έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη και εννοώ το Στάθη το Νικολαϊδη;
-Η παρουσία του Στάθη ήταν καταλυτική σε μένα. Σίγουρα ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος γιατί ένοιωθα δέος. Ενοιωθα αμήχανα. Στη συνέχεια εμένα και τους υπόλοιπους νέους καλλιτέχνες μας συμπαραστάθηκε και μας βοήθησε σε ότι χρειαστήκαμε.
Μπορώ να πω ότι φέτος το καλοκαίρι αρκετές φορές με δική του πρόταση εμφανιστήκαμε σε αρκετούς χορούς, δίπλα του, συμπληρώνοντας το καλλιτεχνικό πρόγραμμα.
Με αυτόν το τρόπο ήμασταν ένα πιο οργανωμένο γκρουπ, όπως γίνεται και στις συναυλίες, με σωστά ηχητικά μηχανήματα και βγάζαμε ένα πιο ολοκληρωμένο πρόγραμμα που έγινε τρομερά αποδεκτό από τον κόσμο.
Είναι αυτό που λέγαμε μεγάλη ορχήστρα, οργανωμένη, με εναλλαγή προγραμμάτων αλλά πάντα σε ποντιακή βάση.
-Τι περιμένει ο κόσμος από εσένα και τους υπόλοιπους που και φέτος θα βρίσκεστε στο "ΜΙΘΡΙΟ";
-Και φέτος στο "ΜΙΘΡΙΟ" εκτός από το Στάθη το Νικολαϊδη και το Γιώργο το Δημητριάδη οι υπόλοιποι είμαστε νεαροί καλλιτέχνες. Αυτό οφείλεται στον ιδιοκτήτη του "ΜΙΘΡΙΟ" τον Παύλο τον Μανουσαρίδη.
Πρώτα απ' όλα ο Παύλος ο Μανουσαρίδης έχει τρομερή αδυναμία στο να βλέπει καινούρια παιδιά να βγαίνουν και να καταξιώνονται μέσα από το "ΜΙΘΡΙΟ". Νομίζω ότι όλες του οι επιλογές μέχρι τώρα ήταν αξιόπιστες και πιστεύω ότι θα είναι και στο μέλλον.
Εμείς οι καλλιτέχνες που θα είμαστε στο "ΜΙΘΡΙΟ" θα δώσουμε ότι καλύτερο μπορούμε αφενός για να διατηρήσουμε τη φήμη του μαγαζιού και αφετέρου να καταξιωθούμε περισσότερο στη συνείδηση του κόσμου.