Τάκης Αλαματίδης
Η διαδρομή μακρινή. Χάνεται στα βάθη των αιώνων! Από τη στεριά την ελληνική, στα νησιά, στην παραλία της Μικρασίας, στη Σινώπη, της Τραπεζούντα, την Αργυρούπολη (Κιμισχανά) από εκεί στο Καρς και τα χωριά "τη ...Κιόλας". διαρκείς ξεριζωμοί και μεταναστεύσεις. Ορόσημο ο μεγάλος ξεριζωμός του 1920-1922.
Τότε που ο ....Πυλολώρς εδιέταξεν, γοσέψτεν τ' αραπάδες, ες κι έρχουντανε οι Τουρκάντ να σπάζνε τη νυφάδες. Επιστροφή στην μητροπολιτική Ελλάδα. Αγώνες με νύχια και με δόντια για επιβίωση και προσαρμογή στα νέα δεδόμενα. Η ψυχή και ο νούς διαδρομές της καρδιάς και του λογισμού. Η μισή προς την ανατολή, στις αλησμόνητες πατρίδες, και η άλλη μισή ταυτόχρονα, στο νέο τόπο. Πρόσφυγες στη μητέρα πατρίδα των προγόνων τους, στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα που δεν τους χωρούσε όλους. Ενας ακόμα ξεριζωμός, μια ακόμη προσφυγιά στα "πολιτισμένα" μέρη. Γερμανία, Σουηδία, Ελβετία...Αλλαξαν πολλά στο μεταξύ σ' αυτόν τον κόσμο...Μέσα σ' όλα αυτά άλλαξαν και αρκετές από τις αξίες και τα ιδανικά των ανθρώπων του πλανήτη. Αλλαξαν και οι έννοιες των λέξεων. Σε μερικές περιπτώσεις άλλαξαν κι αυτές τις ίδιες τις λέξεις. Είσαι λάθος, θα μου πουν! Η ξενητειά της Γερμανίας, της Αυστραλίας, της Σουηδίας, είναι μια απλή μετανάστευση, που την επιλέγει ο καθείς, χωρίς να του επιβάλλεται...Ναι! Λες και για ταξίδι αναψυχής και ξεκούρασης έφυγαν για τα κάτεργα και τις υπόγειες στοές οι...μετανάστες.
Παρ' όλα αυτά, οι απόγονοι των ακριτών του Πόντου ούτε που το διανοήθηκαν ποτέ να σπάσουν την αλυσίδα της ιστορίας, της παράδοσης των αιώνων. Μετέφεραν, κρατώντας σφιχτά στα φυλοκάρδια, στην ψυχή, στα χέρια και στις βαλίτσες τους, τη νοσταλγία, την ιστορία, τις παραδόσεις, τη μουσική, τα τραγούδια και τη διάλεκτο. Για διασφάλιση όλων αυτών, μέσα στη βαλίτσα τους, έκρυβαν και μια λύρα. Τρεις χιλιάδες χρόνια παράδοση, καταγραμμένη πάνω σε τρεις χορδές.
Απειρες οι αποδείξεις για τα παραπάνω. απειρες οι μικρές ιστορίες της κάθε προσφυγικής οικογένειας. Ετσι που όλες μαζί, συνθέτουν το πάζλ που απεικονίζει ανάγλυφα και περίτρανα ότι αυτή η ράτσα η ελληνική δεν "απογαλακτίζεται" εύκολα.
Μια τέτοια μικρή ιστορία είναι κι αυτή της προγονικής καταγωγής του Τάκη Αλαματίδη.
Τον συναντήσαμε στη Δράμα, σ' ένα ταξίδι αστραπή που έκανε από τη Γερμανία για τις ανάγκες της δισκογράφησης της τρίτης δουλειάς του που μάλιστα έγινε με τη συνεργασία του Νίκου και Πάνου Γεωργιάδη.
Πολλές φορές το έχω πει από το ραδιόφωνο και το έχω γράψει. Ο καλλιτέχνης και δεί ο της παραδοσιακής μας μουσικής, πρέπει να κρίνεται (επιβάλλεται να κρίνεται) όχι μόνο από την φωνή του, αλλά στον ίδιο και από το χαρακτήρα και τη συμπεριφωρά του. Και γιατί, βέβαια είναι δημόσιο πρόσωπο και ψυχαγωγεί (αγωγή ψυχής), αλλά και γιατί υπηρετεί (παράλληλα με το επάγγελμα που κάνει) την διατήρηση, διάδοση, προβολή, μιας παράδοσης αιώνων που την κατέγραψαν στο διάβα τους, εκατομμύρια ανθρώπων της ράτσας του.
Ο Τάκης Αλαματίδης και από φωνή, και από κατατομή, αλλά και από χαρακτήρα και συμπεριφορά είναι αντάξιος όλων αυτών των προδιαγραφών που τίθενται.
-Γεννήθηκα το 1958 στη Μεγάλη Στέρνα του Κιλκίς, μας λέει και συνεχίζει: Σίγουρα θα αναρωτιέσαι για την προγονική μου καταγωγή!
-Οχι μόνο εγώ, αλλά φαντάζομαι και οι αναγνώστες.
-Οι γονείς μου κατάγονται από τα χωριά του Κιόλας του Καρς. Και για να ακριβολογώ, ο πατέρας μου ήρθε προσφυγόπουλο το 1920 από το Κιασάρ του Καρς, ενώ η μητέρα μου γεννήθηκε εδώ στη Μεγάλη Στέρνα, έχωντας προγονική καταγωγή το χωριό Βερκενίς της περιοχής Κιόλα του Καρς.
Κοινή προγονική καταγωγή ερωτούντος και συντευξιαζόμενου. Είναι αλήθεια ότι αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει και βεβαίως, γιατί να το κρύψω, με ενθουσιάζει και με κάνει να νοιώθω πολύ πιο οίκεια και ζεστά!
-Αντε στην υγειά μας...αντιτείνεται ο Τάκης και ...τσουγκρίζουμε τα ποτήρια.
-Ο Καρσλής λοιπόν, χορεύοντας Τας, κρατώντας στο άλλο χέρι το μικρόφωνο και τραγουδά για όλο τον Πόντο...το μακρύν τη Ματσούκας, το Διπάτ τη Τραπεζούντας, τη Κρώμνης, τη Κιμισχανάς...
-Ναι...εκστασιάζομαι σε κάθε τέτοια υπέροχη, επουράνια θα έλεγα, μελωδία και ρυθμό, κάθε φορά που τραγουδώ! Δεν ξεχωρίζω λιγότερο ή περισσότερο τη μουσική των προγόνων μου. Αλλωστε δεν θεωρώ τον εαυτό μου ψυχρό επαγγελματία καλλιτέχνη. Δεν μπορώ να νοιώσω έτσι. Για να το θέσω πιο απλά. Μη με ρωτήσεις αν είμαι τραγουδιστής με την επαγγελματική έννοια που έχει προσλάβει ο όρος σήμερα. Θα σου πω ότι είμαι διασκεδαστής. Τραγουδώ πρώτα για να διασκεδάσω εγώ και μαζί μου οι άλλοι.
Το νοιώθω πραγματικά φίλοι αναγνώστες ότι ο Τάκης Αλαματίδης την ώρα που τα λέει όλα αυτά δεν κάνει θέατρο...Ετσι αισθάνεται. Κι αυτό γιατί, πολλές φορές λειτουργεί αυθόρμητα, θέτοντας στο περιθώριο κάποια άλλα στοιχεία, που ένας επαγγελματίας θα πρόσεχε ίσως, πριν από όλα τ' άλλα. Αλλά...είπαμε...ο λαϊκός καλλιτέχνης δεν πρέπει μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται ή και...το αντίστροφο βέβαια.
-Ξενητεμένο αηδόνι, λοιπόν ο Τάκης Αλαματίδης, εργάζεται και τραγουδά συγχρόνως στη Γερμανία. Θα ήθελα να μας πεις δυο λόγια.
-Κατ' αρχήν φίλε Μάκη, αποδέχονται βεβαίως το ... ξενητεμένο. Οσο για το αηδόνι..αυτό είναι θέμα κόσμου να κρίνει και να προσδιορίζει ... σε καμία περίπτωση πάντως εγώ δεν αποδέχομαι αυτόν τον όρο. Στη Γερμανία εργάζομαι εδώ και 11 χρόνια στο Shorntorf στην περιοχή της Στουτγκάρδης.
Τραγουδώ εδώ και 20 χρόνια , "επαγγελματικά" αν και για μένα δεν είναι σωστός ο όρος. Ενώ θα πρέπει να πω, ότι πέραν όλων των άλλων, οφείλω πολλά και στη σύζηγό μου την Μερόπη Κοτανίδου (πατρικό) για τη στήριξη και ανοχή της, η οποία κατάγεται από το Χωρύγι του Κιλκίς, με προγονική καταγωγή και αυτή ένα από τα χωριά "τη Κιόλας" του Καρς, το χωριό Ντορτ Κιλησέ. Είμαι παντρεμμένος εδώ και δεκατέσσερα χρόνια και έχω δύο παιδιά. Τον Νίκο 14 χρόνων και την Κική 11 χρόνων.
-Να έρθουμε τώρα στις δισκογραφικές δουλειές . Η ...πριν και από αυτές πες μας ποιοι ήταν αυτοί που σε βοήθησαν να κάνεις το πρώτο άλμα.
-Ναι...οφείλω να πω και παράλληλα να ευχαριστήσω τον Σάββα Λαζαρίδη, με τον οποίο γνωρίστηκα στη Γερμανία το 1995 όπου έγινε και ο πρώτος δίσκος. Τόσο ο Σάββας, όσο και ο πατέρας του ο Πέτρος ήταν για μένα πολύτιμοι φίλοι, δάσκαλοι, βοηθοί.
Στη συνέχεια, το 1997 στον ποντιακό σύλλογο Shorntorf στην περιοχή της Στουτγκάρδης, γνώρισα τον νεαρό λυράρη Μπάμπη Κοχλιαρίδη. Στο σύλλογο αυτό έμελε να γίνω μέλος και μάλιστα το 1998 να ενταχθούν και τα παιδιά μου εκεί και να μάθουν τους λεβέντικους ποντιακούς μας χορούς. Γνωρίζοντας τον Μπάμπη Κοχλιαρίδη διέκρινα ότι ο νεαρός διέθετε σπουδαίο ταλέντο, εξαίρετο χαρακτήρα και έτσι συνεργάστηκα μαζί του. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να οργώσουμε στην κυριολεξία ολόκληρη τη Γερμανία, όπου υπάρχει ελληνικό στοιχείο, για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ιδιαίτερα όμως μου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στο μυαλό το ταξίδι μας το 1999 στη Σουηδία. Περάσαμε τέσσερις αξέχαστες μέρες, νοιώθοντας ότι μάλλον δεν βρισκόμαστε στη Σουηδία, αλλά στην Ελλάδα.
Αποκορύφωμα αυτής της συνεργασίας ήταν η δισκγραφική μας δουλειά το 1998 με τον τίτλο "ΚΙΛΚΙΣ ΝΤΟ ΟΝΟΜΑΝ ΓΛΥΚΙΝ". Με τον Μπάμπη τον Κοχλιαρίδη συνεχίζουμε τη συνεργασία και σήμερα, παίζοντας σε εκδηλώσεις -βραδιές συλλόγων, αλλά και κοινωνικές (γάμους κλπ).
Θα μου επιτρέψεις Μάκη, γιατί το θεωρώ υποχρέωση - αλλά και τιμή μου, να αναφέρω ότι το 1999, συγκεκριμένα τον Φεβρουάριο του '99 μου δόθηκε η ευκαιρία να τραγουδήσω με τον μεγάλο κατ' εμέ λυράρη (από τους νέους) Παναγιώτη Κογκαλίδη. Αυτό έγινε στη Γερμανία, στα πλαίσια της γιορτής και των εκδηλώσεων του συλλόγου μας για τα 10 χρόνια από την ίδρυσή του.
-Μάλιστα! Αντε στην υγειά του Παναγιώτη, λοιπόν που είναι και δικός μου πολύ καλός φίλος, (του αντιτείνω εγώ) και τσουγκρίζουμε για δεύτερη φορά. Πάμε τώρα στη τελευταία σου δισκογραφική δουλειά.
-Ναι...είναι υπό εκκόλαψη και θα κυκλοφορήσει σύντομα (Ηταν Φεβρουάριος 2001).
Η δισκογραφική αυτή δουλειά πιστεύω πως θα γίνει ευχάριστα αποδεκτή από το κοινό, γιατί είναι πραγματικά καλή δουλειά, παραδοσιακής βάσης. Και θα 'λεγα και μια κατάθεση ψυχής. Θα πρέπει να αναφέρω όμως ότι αφορμή και αιτία στάθηκε ο Νίκος (Κόλιας) Γεωργιάδης από την Αργυρούπολη της Δράμας, τον οποίο γνώρισα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Βέβαια τον πατέρα του Νίκου τον πρεσβύτερο Πάνο Γεωργιάδη (γιατί υπάρχει και ο εγγονός Πάνος), τον είχα γνωρίσει πριν 10 χρόνια στη Γερμανία όπου και εργαζόταν. Ετσι λοιπόν η συνάντησή μας με τον Νίκο (Κόλια) επέφερε πολύ σύντομα και τη συνεργασία στην 3η μου κατά σειρά δισκογραφική δουλειά, με τον γυιό του, τον νεότερο δηλαδή Πάνο Γεωργιάδη που παίζει λύρα. Ευχαριστώ και τον πατέρα και τον γυιό. Τον πατέρα Κόλια γιατί μου εμπιστεύτηκε τα ομολογουμένως πολύ όμορφα τραγούδια του. Τον δε Πάνο για την καταπληκτική απόδοση στη λύρα, αλλά και στη συνοδεία στο τραγούδι σε ορισμένα δίστιχα.
Πιστεύω πως ο Πάνος έχει μέλλον, όπως και πολλοί νέοι λυράρηδες. Εχει τον αέρα, την τρομερή άνεση του παταριού, όπως λέμε, εμείς οι καλλιτέχνες και επίσης το στοιχείο εκείνο που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι, παρ' όλο που θα παίξεις για πρώτη φορά μαζί του, είναι σαν να συνεργάζεσαι χρόνια ολόκληρα.
-Αλήθεια, Τάκη, μου είπες λίγο πριν ότι τραγουδάς εδώ και 20 χρόνια. Ομως πιστεύω να θυμάσαι το πρώτο σου βάπτισμα απέναντι στο κοινό. Είναι σίγουρα ένα μεταίχμιο...μια δοκιμασία.. που ή την εγκρίνει ο ίδιος σου ο εαυτός ή αυτοαπορρίπτεσαι.
-(Γελάει). Ναι έτσι ακριβώς είναι. Ααα! Θυμάμαι ήμουν 22 χρονών τότε . Σε Γάμο, με λυράρη του Τάσο τον Κεμανίδη. Από τότε ... ίσα με τώρα τραγούδησα... (σκέφτεται λίγο).. και που δεν τραγούδησα...Τι μουχαμπέτια, τι γλέντια, τι βραδιές. Και βέβαια ήταν αρκετές οι φορές που είχα την τύχη να με συνοδεύσουν και πολλοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες. Ενδεικτικά και μόνον αναφέρω - χωρίς παρεξήγηση - τον γυιό του Γώγου, Κωστάκη Πετρίδη, τον Παναγιώτη Ασλανίδη, τον Νίκο Ιωαννίδη, τον Γιάννη Τσανάκαλη, τον Παυλάκη Δραμινό, Γιωργούλη Σασκαλίδη, Λάμπη Τιλκερίδη (τρομερό λυράρη), τον Δημήτρη Πιπερίδη, και πολλούς άλλους...αα! και βεβαίως ως Καρσλής τραγούδησα και με τον Μίτκα Ιακωβίδη στο κλαρίνο και τον αείμνηστο Γιωργούλη Παπαδόπουλο.
Τις στιγμές που καταγράφονταν αυτή η συνέντευξη, ο τελευταίος (τρίτος) δίσκος του Τάκη Αλαματίδη βρισκόταν στη διαδικασία της επεξεργασίας για κυκλοφορία. Σήμερα, τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, έχει κυκλοφορήσει με τον γενικό τίτλο: "Ο ΠΟΝΤΟΝ ΑΣΟ ΝΟΥΜ ΚΙ ΕΒΓΑΙΝ". Και τολμώ να πω φίλοι αναγνώστες ότι αξίζει να ακουστεί σε κάθε ποντιακό σπίτι και να κοσμεί την δισκογραφική σας "βιβλιοθήκη".
Ο Τάκης Αλαματίδης είναι ένας Καλλιτέχνης που συνδυάζει περίφημα δύναμη και συναίσθημα στη φωνή. Ανθρωπιά και αγάπη προς την παράδοση στην ψυχή. Δεν χωράει δε καμιά αμφιβολία ότι ο γενικός τίτλος της τελευταίας του δισκογραφικής δουλειάς τον εκπροσωπεί από κάθε άποψη. Γιατί πράγματι όσοι τον γνώρισαν από κοντά θα το πιστοποιήσουν, αλλά και θα σιγοτραγουδήσουν μαζί του:
Ο ΠΟΝΤΟΝ ΑΣΟ ΝΟΥΜ ΚΙ ΕΒΓΑΙΝ...
Τότε που ο ....Πυλολώρς εδιέταξεν, γοσέψτεν τ' αραπάδες, ες κι έρχουντανε οι Τουρκάντ να σπάζνε τη νυφάδες. Επιστροφή στην μητροπολιτική Ελλάδα. Αγώνες με νύχια και με δόντια για επιβίωση και προσαρμογή στα νέα δεδόμενα. Η ψυχή και ο νούς διαδρομές της καρδιάς και του λογισμού. Η μισή προς την ανατολή, στις αλησμόνητες πατρίδες, και η άλλη μισή ταυτόχρονα, στο νέο τόπο. Πρόσφυγες στη μητέρα πατρίδα των προγόνων τους, στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα που δεν τους χωρούσε όλους. Ενας ακόμα ξεριζωμός, μια ακόμη προσφυγιά στα "πολιτισμένα" μέρη. Γερμανία, Σουηδία, Ελβετία...Αλλαξαν πολλά στο μεταξύ σ' αυτόν τον κόσμο...Μέσα σ' όλα αυτά άλλαξαν και αρκετές από τις αξίες και τα ιδανικά των ανθρώπων του πλανήτη. Αλλαξαν και οι έννοιες των λέξεων. Σε μερικές περιπτώσεις άλλαξαν κι αυτές τις ίδιες τις λέξεις. Είσαι λάθος, θα μου πουν! Η ξενητειά της Γερμανίας, της Αυστραλίας, της Σουηδίας, είναι μια απλή μετανάστευση, που την επιλέγει ο καθείς, χωρίς να του επιβάλλεται...Ναι! Λες και για ταξίδι αναψυχής και ξεκούρασης έφυγαν για τα κάτεργα και τις υπόγειες στοές οι...μετανάστες.
Παρ' όλα αυτά, οι απόγονοι των ακριτών του Πόντου ούτε που το διανοήθηκαν ποτέ να σπάσουν την αλυσίδα της ιστορίας, της παράδοσης των αιώνων. Μετέφεραν, κρατώντας σφιχτά στα φυλοκάρδια, στην ψυχή, στα χέρια και στις βαλίτσες τους, τη νοσταλγία, την ιστορία, τις παραδόσεις, τη μουσική, τα τραγούδια και τη διάλεκτο. Για διασφάλιση όλων αυτών, μέσα στη βαλίτσα τους, έκρυβαν και μια λύρα. Τρεις χιλιάδες χρόνια παράδοση, καταγραμμένη πάνω σε τρεις χορδές.
Απειρες οι αποδείξεις για τα παραπάνω. απειρες οι μικρές ιστορίες της κάθε προσφυγικής οικογένειας. Ετσι που όλες μαζί, συνθέτουν το πάζλ που απεικονίζει ανάγλυφα και περίτρανα ότι αυτή η ράτσα η ελληνική δεν "απογαλακτίζεται" εύκολα.
Μια τέτοια μικρή ιστορία είναι κι αυτή της προγονικής καταγωγής του Τάκη Αλαματίδη.
Τον συναντήσαμε στη Δράμα, σ' ένα ταξίδι αστραπή που έκανε από τη Γερμανία για τις ανάγκες της δισκογράφησης της τρίτης δουλειάς του που μάλιστα έγινε με τη συνεργασία του Νίκου και Πάνου Γεωργιάδη.
Πολλές φορές το έχω πει από το ραδιόφωνο και το έχω γράψει. Ο καλλιτέχνης και δεί ο της παραδοσιακής μας μουσικής, πρέπει να κρίνεται (επιβάλλεται να κρίνεται) όχι μόνο από την φωνή του, αλλά στον ίδιο και από το χαρακτήρα και τη συμπεριφωρά του. Και γιατί, βέβαια είναι δημόσιο πρόσωπο και ψυχαγωγεί (αγωγή ψυχής), αλλά και γιατί υπηρετεί (παράλληλα με το επάγγελμα που κάνει) την διατήρηση, διάδοση, προβολή, μιας παράδοσης αιώνων που την κατέγραψαν στο διάβα τους, εκατομμύρια ανθρώπων της ράτσας του.
Ο Τάκης Αλαματίδης και από φωνή, και από κατατομή, αλλά και από χαρακτήρα και συμπεριφορά είναι αντάξιος όλων αυτών των προδιαγραφών που τίθενται.
-Γεννήθηκα το 1958 στη Μεγάλη Στέρνα του Κιλκίς, μας λέει και συνεχίζει: Σίγουρα θα αναρωτιέσαι για την προγονική μου καταγωγή!
-Οχι μόνο εγώ, αλλά φαντάζομαι και οι αναγνώστες.
-Οι γονείς μου κατάγονται από τα χωριά του Κιόλας του Καρς. Και για να ακριβολογώ, ο πατέρας μου ήρθε προσφυγόπουλο το 1920 από το Κιασάρ του Καρς, ενώ η μητέρα μου γεννήθηκε εδώ στη Μεγάλη Στέρνα, έχωντας προγονική καταγωγή το χωριό Βερκενίς της περιοχής Κιόλα του Καρς.
Κοινή προγονική καταγωγή ερωτούντος και συντευξιαζόμενου. Είναι αλήθεια ότι αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει και βεβαίως, γιατί να το κρύψω, με ενθουσιάζει και με κάνει να νοιώθω πολύ πιο οίκεια και ζεστά!
-Αντε στην υγειά μας...αντιτείνεται ο Τάκης και ...τσουγκρίζουμε τα ποτήρια.
-Ο Καρσλής λοιπόν, χορεύοντας Τας, κρατώντας στο άλλο χέρι το μικρόφωνο και τραγουδά για όλο τον Πόντο...το μακρύν τη Ματσούκας, το Διπάτ τη Τραπεζούντας, τη Κρώμνης, τη Κιμισχανάς...
-Ναι...εκστασιάζομαι σε κάθε τέτοια υπέροχη, επουράνια θα έλεγα, μελωδία και ρυθμό, κάθε φορά που τραγουδώ! Δεν ξεχωρίζω λιγότερο ή περισσότερο τη μουσική των προγόνων μου. Αλλωστε δεν θεωρώ τον εαυτό μου ψυχρό επαγγελματία καλλιτέχνη. Δεν μπορώ να νοιώσω έτσι. Για να το θέσω πιο απλά. Μη με ρωτήσεις αν είμαι τραγουδιστής με την επαγγελματική έννοια που έχει προσλάβει ο όρος σήμερα. Θα σου πω ότι είμαι διασκεδαστής. Τραγουδώ πρώτα για να διασκεδάσω εγώ και μαζί μου οι άλλοι.
Το νοιώθω πραγματικά φίλοι αναγνώστες ότι ο Τάκης Αλαματίδης την ώρα που τα λέει όλα αυτά δεν κάνει θέατρο...Ετσι αισθάνεται. Κι αυτό γιατί, πολλές φορές λειτουργεί αυθόρμητα, θέτοντας στο περιθώριο κάποια άλλα στοιχεία, που ένας επαγγελματίας θα πρόσεχε ίσως, πριν από όλα τ' άλλα. Αλλά...είπαμε...ο λαϊκός καλλιτέχνης δεν πρέπει μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται ή και...το αντίστροφο βέβαια.
-Ξενητεμένο αηδόνι, λοιπόν ο Τάκης Αλαματίδης, εργάζεται και τραγουδά συγχρόνως στη Γερμανία. Θα ήθελα να μας πεις δυο λόγια.
-Κατ' αρχήν φίλε Μάκη, αποδέχονται βεβαίως το ... ξενητεμένο. Οσο για το αηδόνι..αυτό είναι θέμα κόσμου να κρίνει και να προσδιορίζει ... σε καμία περίπτωση πάντως εγώ δεν αποδέχομαι αυτόν τον όρο. Στη Γερμανία εργάζομαι εδώ και 11 χρόνια στο Shorntorf στην περιοχή της Στουτγκάρδης.
Τραγουδώ εδώ και 20 χρόνια , "επαγγελματικά" αν και για μένα δεν είναι σωστός ο όρος. Ενώ θα πρέπει να πω, ότι πέραν όλων των άλλων, οφείλω πολλά και στη σύζηγό μου την Μερόπη Κοτανίδου (πατρικό) για τη στήριξη και ανοχή της, η οποία κατάγεται από το Χωρύγι του Κιλκίς, με προγονική καταγωγή και αυτή ένα από τα χωριά "τη Κιόλας" του Καρς, το χωριό Ντορτ Κιλησέ. Είμαι παντρεμμένος εδώ και δεκατέσσερα χρόνια και έχω δύο παιδιά. Τον Νίκο 14 χρόνων και την Κική 11 χρόνων.
-Να έρθουμε τώρα στις δισκογραφικές δουλειές . Η ...πριν και από αυτές πες μας ποιοι ήταν αυτοί που σε βοήθησαν να κάνεις το πρώτο άλμα.
-Ναι...οφείλω να πω και παράλληλα να ευχαριστήσω τον Σάββα Λαζαρίδη, με τον οποίο γνωρίστηκα στη Γερμανία το 1995 όπου έγινε και ο πρώτος δίσκος. Τόσο ο Σάββας, όσο και ο πατέρας του ο Πέτρος ήταν για μένα πολύτιμοι φίλοι, δάσκαλοι, βοηθοί.
Στη συνέχεια, το 1997 στον ποντιακό σύλλογο Shorntorf στην περιοχή της Στουτγκάρδης, γνώρισα τον νεαρό λυράρη Μπάμπη Κοχλιαρίδη. Στο σύλλογο αυτό έμελε να γίνω μέλος και μάλιστα το 1998 να ενταχθούν και τα παιδιά μου εκεί και να μάθουν τους λεβέντικους ποντιακούς μας χορούς. Γνωρίζοντας τον Μπάμπη Κοχλιαρίδη διέκρινα ότι ο νεαρός διέθετε σπουδαίο ταλέντο, εξαίρετο χαρακτήρα και έτσι συνεργάστηκα μαζί του. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να οργώσουμε στην κυριολεξία ολόκληρη τη Γερμανία, όπου υπάρχει ελληνικό στοιχείο, για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ιδιαίτερα όμως μου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στο μυαλό το ταξίδι μας το 1999 στη Σουηδία. Περάσαμε τέσσερις αξέχαστες μέρες, νοιώθοντας ότι μάλλον δεν βρισκόμαστε στη Σουηδία, αλλά στην Ελλάδα.
Αποκορύφωμα αυτής της συνεργασίας ήταν η δισκγραφική μας δουλειά το 1998 με τον τίτλο "ΚΙΛΚΙΣ ΝΤΟ ΟΝΟΜΑΝ ΓΛΥΚΙΝ". Με τον Μπάμπη τον Κοχλιαρίδη συνεχίζουμε τη συνεργασία και σήμερα, παίζοντας σε εκδηλώσεις -βραδιές συλλόγων, αλλά και κοινωνικές (γάμους κλπ).
Θα μου επιτρέψεις Μάκη, γιατί το θεωρώ υποχρέωση - αλλά και τιμή μου, να αναφέρω ότι το 1999, συγκεκριμένα τον Φεβρουάριο του '99 μου δόθηκε η ευκαιρία να τραγουδήσω με τον μεγάλο κατ' εμέ λυράρη (από τους νέους) Παναγιώτη Κογκαλίδη. Αυτό έγινε στη Γερμανία, στα πλαίσια της γιορτής και των εκδηλώσεων του συλλόγου μας για τα 10 χρόνια από την ίδρυσή του.
-Μάλιστα! Αντε στην υγειά του Παναγιώτη, λοιπόν που είναι και δικός μου πολύ καλός φίλος, (του αντιτείνω εγώ) και τσουγκρίζουμε για δεύτερη φορά. Πάμε τώρα στη τελευταία σου δισκογραφική δουλειά.
-Ναι...είναι υπό εκκόλαψη και θα κυκλοφορήσει σύντομα (Ηταν Φεβρουάριος 2001).
Η δισκογραφική αυτή δουλειά πιστεύω πως θα γίνει ευχάριστα αποδεκτή από το κοινό, γιατί είναι πραγματικά καλή δουλειά, παραδοσιακής βάσης. Και θα 'λεγα και μια κατάθεση ψυχής. Θα πρέπει να αναφέρω όμως ότι αφορμή και αιτία στάθηκε ο Νίκος (Κόλιας) Γεωργιάδης από την Αργυρούπολη της Δράμας, τον οποίο γνώρισα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Βέβαια τον πατέρα του Νίκου τον πρεσβύτερο Πάνο Γεωργιάδη (γιατί υπάρχει και ο εγγονός Πάνος), τον είχα γνωρίσει πριν 10 χρόνια στη Γερμανία όπου και εργαζόταν. Ετσι λοιπόν η συνάντησή μας με τον Νίκο (Κόλια) επέφερε πολύ σύντομα και τη συνεργασία στην 3η μου κατά σειρά δισκογραφική δουλειά, με τον γυιό του, τον νεότερο δηλαδή Πάνο Γεωργιάδη που παίζει λύρα. Ευχαριστώ και τον πατέρα και τον γυιό. Τον πατέρα Κόλια γιατί μου εμπιστεύτηκε τα ομολογουμένως πολύ όμορφα τραγούδια του. Τον δε Πάνο για την καταπληκτική απόδοση στη λύρα, αλλά και στη συνοδεία στο τραγούδι σε ορισμένα δίστιχα.
Πιστεύω πως ο Πάνος έχει μέλλον, όπως και πολλοί νέοι λυράρηδες. Εχει τον αέρα, την τρομερή άνεση του παταριού, όπως λέμε, εμείς οι καλλιτέχνες και επίσης το στοιχείο εκείνο που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι, παρ' όλο που θα παίξεις για πρώτη φορά μαζί του, είναι σαν να συνεργάζεσαι χρόνια ολόκληρα.
-Αλήθεια, Τάκη, μου είπες λίγο πριν ότι τραγουδάς εδώ και 20 χρόνια. Ομως πιστεύω να θυμάσαι το πρώτο σου βάπτισμα απέναντι στο κοινό. Είναι σίγουρα ένα μεταίχμιο...μια δοκιμασία.. που ή την εγκρίνει ο ίδιος σου ο εαυτός ή αυτοαπορρίπτεσαι.
-(Γελάει). Ναι έτσι ακριβώς είναι. Ααα! Θυμάμαι ήμουν 22 χρονών τότε . Σε Γάμο, με λυράρη του Τάσο τον Κεμανίδη. Από τότε ... ίσα με τώρα τραγούδησα... (σκέφτεται λίγο).. και που δεν τραγούδησα...Τι μουχαμπέτια, τι γλέντια, τι βραδιές. Και βέβαια ήταν αρκετές οι φορές που είχα την τύχη να με συνοδεύσουν και πολλοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες. Ενδεικτικά και μόνον αναφέρω - χωρίς παρεξήγηση - τον γυιό του Γώγου, Κωστάκη Πετρίδη, τον Παναγιώτη Ασλανίδη, τον Νίκο Ιωαννίδη, τον Γιάννη Τσανάκαλη, τον Παυλάκη Δραμινό, Γιωργούλη Σασκαλίδη, Λάμπη Τιλκερίδη (τρομερό λυράρη), τον Δημήτρη Πιπερίδη, και πολλούς άλλους...αα! και βεβαίως ως Καρσλής τραγούδησα και με τον Μίτκα Ιακωβίδη στο κλαρίνο και τον αείμνηστο Γιωργούλη Παπαδόπουλο.
Τις στιγμές που καταγράφονταν αυτή η συνέντευξη, ο τελευταίος (τρίτος) δίσκος του Τάκη Αλαματίδη βρισκόταν στη διαδικασία της επεξεργασίας για κυκλοφορία. Σήμερα, τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, έχει κυκλοφορήσει με τον γενικό τίτλο: "Ο ΠΟΝΤΟΝ ΑΣΟ ΝΟΥΜ ΚΙ ΕΒΓΑΙΝ". Και τολμώ να πω φίλοι αναγνώστες ότι αξίζει να ακουστεί σε κάθε ποντιακό σπίτι και να κοσμεί την δισκογραφική σας "βιβλιοθήκη".
Ο Τάκης Αλαματίδης είναι ένας Καλλιτέχνης που συνδυάζει περίφημα δύναμη και συναίσθημα στη φωνή. Ανθρωπιά και αγάπη προς την παράδοση στην ψυχή. Δεν χωράει δε καμιά αμφιβολία ότι ο γενικός τίτλος της τελευταίας του δισκογραφικής δουλειάς τον εκπροσωπεί από κάθε άποψη. Γιατί πράγματι όσοι τον γνώρισαν από κοντά θα το πιστοποιήσουν, αλλά και θα σιγοτραγουδήσουν μαζί του:
Ο ΠΟΝΤΟΝ ΑΣΟ ΝΟΥΜ ΚΙ ΕΒΓΑΙΝ...